Minkabanar til sölu.

Gætum kannski alið upp urriða til minkadráps,
þó þeir mundu ekki éta nema minkahvolpanna væri það til bóta,
smá saman mundu minkarnir hverfa.
Skapar atvinnu, það er urriða eldið, og svo væri hægt að selja um land allt.
Vá! það er komin mengunarlaus atvinna, fyrir nokkra menn.
Ekki amalegt það.

Urriði át mink

Hvað er það með konur sem skilja?

Hef verið að hugleiða þetta afar lengi, horft upp á konur
vera á tánum ef sá fyrrverandi er að koma, til dæmis til að
ná í börnin, koma í afmæli eða að hún hafi boðið honum í mat,
svona bara fyrir börnin.
Þær gera í því að gera sig sætar og fínar, en það voru þær sem
skildu og mundu ekki vilja þá aftur, eða hvað?
Halda þær virkilega að það sé hægt að gera tvö fúlegg að nýjum?

þekki nýlegt dæmi, það er nú bara hlægilegt er hún sú fyrrverandi
er að vorkenna honum, Æ, hann greyið þetta og hitt og svo blótar
hún honum þess á milli.
Allt eru blessuð börnin látin hlusta á og þá kem ég að því,
hvað gerir þetta börnunum?

Ef fólk skilur geta þau þá ekki bara verið vinir, barnanna vegna?

Eitt sem ég hef lengi ætlað að tala um. Inn á allar síður koma
bloggarar og ekki bloggarar, þeir kommenta einhverju,
sem er þeirra skoðun, en svo koma þeir bara ekki meir.
Er þetta fólk spéhrætt, er það hrætt við mótkommentið. 
eða þarf það bara að hreyta einhverju úr sér,
og er jafnvel alveg sama um umræðuna?
Hvað hefur fólk út úr því.?

Það er nú ekki einleikið, svo mikið er víst.

      Karlmenn á sextugsaldri ölvaðir í umferðinni.

Já blessaðir þeir eru ölvaðir í umferðinni, tveir teknir,
og meira að segja próflausir, ekki er tekið fram hvort
þeir hafi nokkurn tíman haft fyrir því að fá sér próf
eða verið búnir að missa það.
En haus fréttarinnar, fannst mér benda til þess að
menn á sextugs aldri væru í meirihluta, 
þeirra sem eru drukknir í umferðinni.
                 ----------------------------

       Svo eru það blessuð samgöngumálin.

Ríkisendurskoðun vill breytingar í samgöngumálum.
Þeir vilja skipta þessu niður í þrjú svið.
Eigi er ég hissa á því, þeir valda þessu ekki eins og er,
en hvernig er það þarf þá ekki stærra húsnæði og fleiri
silkihúfur til starfa.
Kemur mér ekki á óvart að það þurfi að þróa reglur og
aðgerðir sem stuðla að nákvæmari og árangursríkari
framkvæmdum.
Er nú ekki undrandi á því að stofnunin sé ávallt innan
fjárlagaramma.
Held að fjármagnið fari mest í ringulreiðina,
allir vilja ráða og þetta er nú betri leið heldur en þessi
vill meina og lítið hægt að framkvæma.
Talandi um að samgönguáætlunum sé oft breytt,
Það er nú kannski ekkert skrítið, þegar allir vilja ráða.
                      --------------------------------
                 
         Nú má ekki skoða kerið í Grímsnesi.

Ekki má lengur fara með hópa að kerinu í Grímsnesi
vegna náttúruspjalla sem komið hafa undanfarin ár.
Ekki er ég nú undrandi á því og auðvitað þarf að vernda
kerið, þangað hefur maður komið síðan maður var bara smá
man ég ávallt eftir því er mamma kallaði, ekki fara of nálægt!
mér fannst þetta vera undur veraldar og finnst það ennþá.
Auðvitað eftir að maður er búin í áraraðir að ferðast um landið
hafa margir staðir bæst við sem eru stórkostleg náttúruundur.
Væri ekki hægt að setja merkta göngustíga við kerið?
Allir ferðamenn mundu virða það, nema Íslendingar.
Því miður þá kunna þeir ekki að umgangast landið sitt með virðingu.
En margar eru þó undantekningarnar.

                                 Eigið góðan dag.
                                    Milla.

Fyrir svefninn.

Bóndi var að koma heim úr skreiðarferð og kom með þorskhausa,
eins og gerðist í þá daga.
Þegar húsfreyjan sá þorskhausana, leist henni ekki vel á þá,
þótti þeir ekki vel verkaðir og varð að orði:
,, Þér var nær að koma hauslaus en að koma með þetta."

Maður nokkur sagði frá matarvist, þar sem hann hafði dvalist við sjó,
og var lýsing hans á þessa leið:
,,það var brytjuð mygluð harðgrásleppa ofan í vatnsgrautinn,
og svo var þetta kallað rauðmagasúpa."

Þessi orð hennar Önnu Signýu Magnúsdóttur á Laugum
sitja í mér.
það er mikill boðskapur í þessum línum hjá henni.
Þess vegna birti ég ykkur þau aftur.

                  Við erum eitt, við erum fleiri
                  við erum öllum stöðum frá
                  Frá norðri og suðri, austri og vestri
                  stolt við komum heiman frá.

                          Við heyrum fréttir frá þessum
                          stöðum.
                          Um framkvæmdir hér og þar
                          Stífla fyrir austan, olía fyrir vestan
                          hvað gerist svo?

                  Stíflan brestur fólkið drukknar
                  olían brennur, vistkerfið deyr.
                  Fólkið fer suður, Reykjavík springur
                  Mmmm... Of mikið fólk.

                          Við heyrum fréttir frá þessum
                          stöðum.
                          Glæpum fjölgar, fangelsin fyllast
                          Fólk fyllist örvæntingu
                          um leið leggst kreppa yfir
                          hvað gerist svo?

                 Það er ei hægt að gera meira
                 sem gæti rústað lífinu hér
                 Er til heimsenda kemur
                 Bið ég að heilsa í
                        í næsta líf.
                                                   Góða nótt

Álver á Bakka við Húsavík.

Get nú ekki orðabundist svona í lok dagsins, það er búið að
framlengja viljayfirlýsingu um rannsóknir og hagkvæmni þess að Álver
rísi á Bakka við Húsavík.
Þetta er hið besta mál og vona ég að allt gangi eins og þurfa þykir.
Til hamingju Norðurþing.

Viljayfirlýsing framlengd

Hvernig lífið breytist.

Við fæðumst í þennan heim sem nýr meðlimur inn í
fjölskyldu, sem verða misstórar, en ætíð er minnst er á þær,
þá kallast þær stórfjölskyldur þegar talað er um alla meðlimi
hennar.
Við vöxum upp, yfirleitt, sem hamingjusöm og áhyggjulaus börn
í faðmi þeirra, sem elska og bera hag okkar fyrir brjósti.
Til dæmis er ég var að alast upp var ekkert sjónvarp eða gsm,
engar tölvur og lítið um leikföng, en mér leiddist aldrei og hefur
reyndar aldrei leiðst í lífinu, en við krakkarnir vorum að basla í
einu og öðru allan daginn.
Svo voru allskonar boð hjá vinum og vandamönnum, á veturna
var farið á skíði og skauta, og mamma hafði tíma fyrir okkur.
Og það var alltaf svo gaman.

Nú árin líða eins og lög gera ráð fyrir, það er skólinn, síðan
unglingsárin og los kemur á samskipti við hina eldri.

Sérkennilegt, og þó, er maður kemur aftur frá þessum tíma
er stórfjölskyldan eiginlega horfin, eða hefur nóg að gera
í að sinna sínu.
Maður giftir sig og eignast börn og heimili,
og kemst að því að maður hefur nóg að gera. Sjónvarpið kemur
með öllu sínu umróti á líf fólks, hef nú bara aldrei kynnst öðru eins.
Á fimmtudögum var ekkert sjónvarp, og var hann notaður fyrir fundi,
saumaklúbba, spilakvöld og aðrar upp á komur sem til féllu.

Nú á ég sjálf fjölskyldu, en hitti stórfjölskylduna ekki mjög oft,
gamli góði tíminn þegar allir höfðu tíma til að hittast, spjalla og
leika sér við börnin, er liðin, held að hann komi ekki aftur
nema hjá einstökum fjölskyldum.

Ég sakna gamla tímans, þó að ég þurfi ekki að kvarta yfir
mínum afkomendum.
Söknuðurinn snýst ekki um það, heldur er bara svo allt öðruvísi í dag.
                                 Góðar stundir.

Það gerist eitthvað sem betur fer.

Það væri nú ekki mikið um fréttir, ef ekki upp kæmi, svona tilfelli,
miltisbrandur er stórhættulegur sjúkdómur og þarf að gæta fyllsta
öryggis er grafið er á svæði þar sem grunur leikur á að smit sé.
menn eru klæddir í sóttvarnarbúninga og er það til að hlífa þeim.

En hvernig er þetta eiginlega? Getur miltisbrandur verið í jörðu
í tuga ára, eða hvað? vissi þetta einhvertímann, búin að gleyma,
verður að viðurkennast að minnisleysið herjar á, kannski sökum aldurs.

En skondið ef það eru ekki Ísbjarnafréttir, sem endalaust eru búnar að
herja á okkur þá er það miltisbrandurinn.
Hvað verður það næst sem kætir okkar frétta þyrsta hugarþel?

Lítil hætta á ferðum

Fyrir svefninn.

                Ímynduð frásögn sjómanns.
              
          Ég skrapp hér á barinn að kíkja á kúta
          til hvíldar og hressingar á milli holla.
          Þá renndi að kajanum rosaleg skúta
          og rifaði seglin á næsta polla.

          Hún vatt að mér stefninu, stillt eins og brúður
          og stærðin á bobbingalengjunni, maður!
          Og skuturinn gældi við pollann svo prúður
          ég pantaði kollu og skenkt'enni glaður.

          Hún leit á mig hvöss með kýraugun stóru,
          þá hvörfluðu augun að lunningu og dekki
          með sjálfstæðan vilja þá fingurnir fóru
          að fikra sig nær og stefndi að hlekki.

          En þegar að bobbinginn fingurnir földu
          fiðringur hríslaðist niður í lestar
          og bugspjótið reis á bröttustu öldu,
          þá beygði hún í stjórn og losaði festar.

          Þar með var freygátan farin og liðin
          ég fann þó í loftinu indælan þefinn.
          Hver sjómaður veit er hann siglir á miðin
          að sýnd veiði er alls ekki gefin.

þetta snilldar verk er að sjálfsögðu eftir hana Ósk.

                                     Góða nótt

Gleymdi að segja ykkur! gengur ekki.

Frá deginum í gær, lögðum af stað kl 9 í gærmorgun, vorum
að fara í Illugastaði, en þar voru þau Milla og Ingimar með
bústað og Dóra og snúllurnar mínar fóru þangað á mánudeginum.

Er við vorum komin vel út fyrir flugvöll uppgötvar engillinn að hann
hefur gleymt kortaveskinu en þar í er ökuskírteinið hans líka.
Ég ekkert smá pirruð uss ekki segja.
Snérum við, þá hringir gemsinn, mamma getur þú farið heim og náð
í myndavélina fyrir mig? ég ok. Engillinn fer inn heima, kemur út
brosandi, ég vissi það strax og ég sá svipinn á honum að hann
hafði allan tímann verið með veskið, bara lét það ekki í réttan vasa 
Fórum að ná í myndavélina og lögðum af stað aftur.
Vorum komin um 11 leitið, það kom ein lítil á móti okkur, upp í bílinn
yfir afa og í fangið á ömmu, og sagði amma mín, og svo hallar hún
sér fast að mér og ég segi Aþena mín.
Fórum inn, allir í pottinum svo maður fékk blauta kossa og smá skvett
frá ljósálfinum og snúllunum. Milla fór að sjóða egg ofan á brauð
sem er nú ekki í frásögu færandi nema vegna þess að litla ljósið hennar
ömmu fór að fikta og brenndi sig á lokinu, og það kostaði sitt, mun hún
örugglega fá ör eftir fiktið sitt, sem betur fer var til gott brunagel.
Í hádeginu fengum við svo snarl og kaffi. síðan var smá fíesta.
Þá fóru allir í fjallgöngu nema við Dóra.
Um kvöldið fengum við heilgrillað læri og lærisneiðar, kryddaðar með
lambakryddi frá nomu,
kartöflusalat sem er svo gott að maður getur bara borðað það
eitt og sér, Maísbaunir heitar með smjöri,
síðan var frukt Chutney frá sogo.
það er dásamlegt með kjöti, það þarf nú ekki að taka það fram að
við vorum afvelta þetta var svo gott.
Sósur, Chutney og krydd sem ég tala yfirleitt um er það besta sem ég
hef notað alla mína eldamennsku.
Síðan var farið að hafa sig til fyrir heimferð og komu Dóra og snúllurnar
með okkur og ókum við þeim til Lauga.
Snúllurnar áttu að fara að vinna í morgun.
Er ég vaknaði í morgun, var ég bara þreytt og er enn.
Enn Þetta var yndislegur dagur.
Takk fyrir mig elskurnar mínar.Guys.

Það verður að koma heimili fyrir konur.

Vonleysi heldur konum að neyslu. Það segir sig sjálft,
þegar ekkert ljósið er framundan þá staðnar konan,
hún hefur ekkert að vinna að, og ekki fer neyslan batnandi
í þannig ástandi, bara versnandi.

En ef hún hefði heimili sem um ræðir í greininni þá mundi
hún smá saman sjá glætuna og síðan ljósið.
Eftir þá aðlögun sem hún fengi með því að fá húsnæði,
væri hún betur tilbúin til að fara í meðferð og takast á við
líf sitt. Nauðsynlegt er einnig að hjálpa henni  til að ná sér á strik
er meðferð líkur, því hún á kannski engan að,
búin að brenna allar brýr að baki sér, henni er ekki treyst, 
og engin vill vita neitt af henni vegna þess sem gerst hefur í
hennar lífi, en fyrirgefið gott fólk, vitum við hver verður næstur?

Það á víst að opna einhver færanleg hús í haust, jú þau bæta eflaust einhvern vanda,
en hvað með þá sem ekki fá húsnæði?
þeir eiga náttúrlega að vera bara úti í kuldanum áfram.
Fyrirgefið mé grunnhyggjuna eða gleymskuna, en mig minnir að ógæfufólk
hafi verið frá því að ég man eftir mér, og ætíð var það utanhúss.
Og það hefur ekkert lagast.
Hvað þarf eiginlega margar aldir til að laga þessi mál?

Hér á öldum áður voru þurfalingar, flækingar og aðrir landsflakkarar
teknir á bæ og séð fyrir þeim önn, þar til sá næsti tók við.
Að sjálfsögðu fékk þetta fólk misjafnar móttökur á bæjum sveita,
en það fékk þó allavega að vera í útihúsum, og slett var í það mat.
Sem sagt inni, og fékk eitthvað að borða þó eigi væri það ætíð ætt.
En ekki er það betra í dag, fólk er úti í kuldanum
og borðar úr öskutunnum borgarinnar. Hef á það horft sjálf.

Held að ríkið og allt fólk ætti að fara að bæta úr fyrir allt þetta fólk, 
komin tími til að við hættum að fyrirlíta þá sem fara illa út úr lífinu. 
Allir eru jafnir fyrir guði og mönnum.
                           Góðar stundir.

Vantar heimili fyrir konur í neyslu