Óttinn sem vaknar fyrir jólin.

Ung frænka mín og ný blogvina, vakti mig til umhugsunar
um jólahnútinn. Ég var búin að gleima honum.
Held samt að ég hafi ekki haft eins stóran hnút,
og margur annar, eða hafði ég það?
Maður gerir sér ekki grein fyrir því sjálfur,
hvað hnúturinn er stór í hjartanu okkar, en samt er það ekki að
ástæðulausu að maður hefur aldrei leyft vín á jólum,
hefur aldrei þolað þorláksmessu eða gamlárskvöld.
Auðvitað eru það eftirstöðvar hnútsins, sem byrjaði
þegar maður var barn, og svo stækkaði hann og stækkaði.
Er maður síðan fór að búa sjálfur, var hann til staðar,
sko hnúturinn. Maður hafði ekki vit til að snúa ofan af honum
þar til hann kom á núllið, heldur gróf maður hann
bara lengra og lengra niður í sálartetrið sitt.
Það sem er svo nauðsynlegt að gera, að mati Ásgerðar er
að hjálpa og tala við þau börn sem eiga í þessum vandamálum.
En mín reynsla er sú,
að börnin standa algjörlega með þeim sem þau elska,
og eru ekki svo 0pin um sín mál.
Að sjálfsögðu hjálpar maður þar sem maður getur.
Guð veri með öllum börnum um jólin, sér í lagi þeim
sem eiga við erfiðleika að etja.

Athugasemdir

[Huld S. Ringsted, 18.12.2007 kl. 20:18]

Sammála þér Milla, ég kannast sjálf við þennan hnút sem situr djúpt inni. Ég hugsa alltaf mikið um jólin til barna í svipuðum aðstæðum og bið þess að þau fái Gleðileg Jól, meira getum við víst ekki gert

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 18.12.2007 kl. 20:24]

Það er rétt hjá þér Huld mín, við getum ekki mikið gert, nema talað við þau ef við fáum tækifæri.

Kv. Milla.