Guðs trú eða trú á kærleikann.

Ég hef nú ekki blandað mér inn í umræðuna
um  trúarmál svona yfirhöfuð, en las svolítið í gær,
sem stakk mitt trúaða hjarta.
Þar stóð að forsenda þess að geta borið hlýhug til náungans,
sé ástin á guði. einnig er sagt, að málið sé ekki  bara að elska guð
eða bara að elska náungann, heldur er hvort um sig háð hinu.
Án elskunnar til guðs er erfitt að koma fram við fólk af kærleika.

Að mínu mati er verið að gera fólki sem ekki er í þjóðkirkjunni
og eða öðrum trúfélögum sem trúa á guð,
upp tilfinningaleysi og kærleiksvöntun.
Ég sem er í þjóðkirkjunni, fer samt aldrei í kirkju, nema tilneydd,
trúi á alheimskraftinn og hið góða í manninum,
er alls ekki að meðtaka svona fullyrðingar.

Ég spyr: ,,Hvað er krafa guðs? hélt að guð væri kröfulaus,
                Það er kannski misskilningur í mér,
                sjálfsagt eins og svo margt annað."

                                             Góðar stundir

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 6.2.2008 kl. 09:21]

Er ekki í hvers manns vald sett að velja sinn GUÐ, orðið Guð er þarna notað sem samheiti á æðri mátt. Allavegana tek ég það þannig.  Njóttu dagsins mín kæra og ég mundi fara í bakaríið og syngja og fá kleinuhringi að launum ef ég væri fyrir norðan.     

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 6.2.2008 kl. 11:45]

Hallgerður akkúrat þetta, og er það ekki ætlað okkur öllum?
Já mundir þú gera það kannski ég reyni, gæti sett á mig hárkollu